“De sjaal voor haar kleinkind” staat symbool voor een waar verhaal uit de zorg: een proces van geduld en toewijding.
Als coach en trainer bij Duurzame Stapjes werk ik met aandacht en loop ik mee in de praktijk.
Door dichtbij de verhalen te blijven, ondersteun ik professionals in hun vakmanschap.
Zorg draait om contact, om begrijpen en om er écht zijn. Kleine stappen maken het verschil. Onlangs vond ik een stuk tekst terug in één van mijn schriften, het verhaal bracht me terug naar die ervaring. Ik vond dat ik er een blog over mocht schrijven.
Ze is aan het breien. "Een sjaal," zegt ze, "voor haar kleinkind."
Met mijn linkerhand druk ik een schakelaar in, terwijl ik met mijn rechterhand de deurkruk naar beneden duw. De deur opent naar een wereld die mij even insluit. De deur sluit met een klik, waan me op een gesloten afdeling. Een lange gang met deuren aan weerszijden. De deur naar de huiskamer staat al open. Ik stap naar binnen.
De televisie murmelt op de achtergrond. Een deur naar een andere ruimte staat open. In de buitentuin rookt een man in een rolstoel, een vrouw aan zijn zijde. Hij roept of ik hem naar binnen wil duwen; zijn koffie is nog niet op. “Met een beetje suiker en iets meer melk,” voegt hij eraan toe. Zijn vrouw antwoordt dat zij het zal doen. Ik loop verder.
In de kamer praten twee collega’s. Ze kijken op als ik binnenkom, schudden me de hand. Een ogenblik aarzelen ze, zich afvragend wat ik hier doe. Maar hun terughoudendheid verdwijnt en ze nemen me mee in hun werkdag. Ik ben welkom. Ik mag landen.
Een man loopt onrustig heen en weer, trapt tegen een kast, trekt zijn broek op alsof die niet lekker zit. Zijn ogen dwalen rond, maar lijken niets echt te zien. Zijn lichaam spreekt, maar woorden blijven uit.
Een andere bewoner vraagt of we al gaan eten en of ik zijn medicijnen wil pakken. “Pak ze maar even, schatje,” zegt hij en komt net iets te dichtbij.
Aan tafel zit een jonge vrouw. Ze kijkt naar haar hand, haar trouwring glinstert in het tl-licht. Zie ik daar ook een lichte sprankeling in haar ogen? Ik stel me voor.
Haar stem is zacht als ze antwoordt. Ze is aan het breien. “Een sjaal,” zegt ze, “voor haar kleinkind.”
Terwijl ik rondkijk, besef ik hoe de theorieën die ik heb geleerd hier tastbaar worden. Deze mensen, met hun unieke gedragingen, hun onbegrepen momenten. Ze vragen niet om perfectie, maar om begrip. Dat is de kunst van dit vak: niet alleen observeren en analyseren, maar ook naar jezelf kijken. Hoe reageer ik? Wat roept dit bij mij op? Vandaag brengt me waardevolle gesprekken.
Ik vraag een collega hoe haar dag eruitziet. “We beginnen met wie wakker is, wie geholpen wil worden. Dan ontbijt. Er is altijd iets te doen: bedden verschonen, wasjes draaien, boodschappen halen. En zo min mogelijk achter die computer zitten.” Haar antwoord klinkt simpel, maar ik zie de structuur en de verantwoordelijkheid die in haar woorden verborgen liggen. Het draait niet om taken, maar om mensen. Hoe maken we hun dagen zo goed mogelijk?
Ik denk aan de vrouw wiens man veel te jong geraakt is met dementie. Hij herkent haar steeds minder, hun verleden vervaagt in de mist. Hoe kunnen we het heden dan zo aantrekkelijk mogelijk maken? Niet alleen voor hem, maar ook voor haar? Haar helpen in het loslaten, in het opnieuw betekenis geven aan hun liefde?
En wat als we anders denken? Niet problemen oplossen door vrijheid in te perken, maar kijken hoe vrijheid wél mogelijk is? “Het enige wat mijn man nog kan en wil, is lopen. Continu lopen,” zegt een vrouw over haar echtgenoot. Nu heeft hij ‘looptijden’, zodat hij niet overprikkeld raakt. Maar wat als we die behoefte serieus nemen? Kunnen we zijn dag zo inrichten dat hij mag lopen, altijd? Nieuwe schoenen als het nodig is, voldoende vocht bij de maaltijden, een wekelijkse pedicure om zijn voeten gezond te houden? Is dat persoonsgerichte zorg?
We schrijven, rapporteren, analyseren. Niet om regeltjes te volgen, maar om samen de beste zorg te bieden. Voor hen. Voor hun dierbaren.
Mijn dag loopt op zijn einde. Het was een mooie dag. De warmte van collega’s, de kracht van professionals, het gevoel van samen iets betekenen. Ik voel het enthousiasme opborrelen. Hoe maken we de zorg nog zichtbaarder? Hoe laten we zien dat dit het mooiste werk is dat er bestaat? Niet alleen om onze hypotheek te betalen, maar om er te zijn voor wie ons nodig heeft. Wat kun je zelf al doen aan de zorg voor later?
Maar één gedachte blijft hangen.
De sjaal voor haar kleinkind.
Hoe lang is ze daar al mee bezig?
Zal hij ooit afkomen?
Of zal hij blijven zoals hij is, een onaf hoofdstuk, een stukje leven in zachte steken verweven?
Soms is niet het eindresultaat, maar het proces zelf de grootste betekenis.
Bij Duurzame Stapjes help ik professionals om met meer zelfvertrouwen, energie en balans te werken én te leven. Ik bied 1-op-1 coaching voor individuen en begeleid teams en organisaties met trainingen en intervisie om stressklachten en uitval te voorkomen.
Voor professionals betekent dit dat je meer grip krijgt op je werk en leven, zodat je met plezier en veerkracht kunt blijven doen wat je belangrijk vindt. Voor organisaties betekent dit gezondere, gemotiveerde medewerkers en sterkere teams.
Daarnaast inspireer ik met blogs over bewuster leven – minder spullen, meer rust en ruimte, zodat je doet waar je blij van wordt.
